“Bir topluluk bir diğer topluluğa destek vermelidir. Ben eşcinselim, eşcinsel haklarını savunurum, başka hiçbir şey beni ilgilendirmez” diyemezsin... Söylemesi kolay, uygulaması zor bir cümle. Hani lafa gelince hepimiz destekleriz de, hayatımızda ‘görünürde’ hiç yeri olmayan birilerinin hakları için mücadele etmek önceliğimiz olmaz pek. Olursa da, işte böyle ‘tarih yazarsınız’. 1984’te İngitere’de bir grup gey ve lezbiyen aktivistin yazdığı gibi...
Ulusal Maden İşçileri Sendikası, genel grev kararı almış. Ülke tarihinin en uzun süren grevi... Muhafazakâr Thatcher hükümetinin demir yumruğu, polisi ve basınıyla birlikte tüm gücüyle madencilerin tepesinde. Londralı bir grup gey ve lezbiyen aktivist, tam da Eşcinsel Onur Yürüyüşü sırasında daha az polisin kendileriyle uğraştığını fark ediyor. “Ne oldu, insafa mı geldiler, yumuşadılar mı?” diye şakalaşırken görüyorlar ki, polisin o sırada daha ‘mühim’ bir meselesi var: Maden işçilerini sindirmek.
Ön yargı duvarlarına rağmen
Aynı düşmana karşı savaşmakta olduklarını anlamak, bir ışık yakıyor kafalarında; madencilerin yanında saf tutmaya karar veriyorlar. Aralarında “Bize ne madencilerden?” diyen çıkıyor bir dolu, ama sağlam bir avuç insan, para toplamaya başlıyor yüzlerini görmedikleri, adlarını duymadıkları maden işçileri için. “Niye bu konuyla ilgilenelim ki?” diye soranlara da “Çünkü madenciler kömür çıkarır, bu enerji üretir ve senin gibi gey’lerin sabahın 03.00’üne kadar Bananarama’da dans edebilmesini sağlar” diye tane tane anlatarak. Sıra bu yardımı yerine ulaştırmaya geldiğinde, bir ön yargı duvarı da karşı cepheden örülüyor önlerine: “Sapıklardan para mı alacaklar yani?”
Sonunda Galler bölgesinden bir madenci kasabasına ulaşıyorlar dağları delip. Orada neyse ki, uzatılan kardeş elinin kıymetini bilecek bir grup ‘sağduyulu insan’ var, el ele tutuşup bir mucize yaratıyorlar.
Kolay olmuyor... Tanımadıkları insanlara tepki duyanlar, onlara uzaylı muamelesi yapıp tuhaf sorular soranlar, “Burası ‘normal’ insanların yeri, çoluğumuza çocuğumuza kötü örnek olur” diye kasabadan kovmaya çalışanlar, olmadı sinsice kuyularını kazanlar çok.
Ama birlikte bir bira içtikten, iki çift laf ettikten sonra kendisine ait olmayan bu derdi sahiplenen insanlar bulmanın ne büyük bir nimet olduğunu, birlikten nasıl büyük kuvvet doğacağını anlayanlar daha çok. Ve bir sonraki Eşcinsel Onur Yürüyüşü’nde ülkenin dört bir yanından akın akın gelen madencilerin yürüdüğünü görmek, her şeye değer...
Ne yapıp edip görün
Matthew Warchus’un ‘BAFTA En İyi İlk Film’ ödüllü ‘Pride / Onur’u, tarihin bu şahane ve görkemli sayfasını insanı müthiş duygulandıran, güldüren ve yüreklendiren şekilde önümüze seriyor.
Film, bugün ve yarın İstanbul Film Festivali’nde gösterilecek. Ne yapıp edip görün. Çıkarsızca, sadece “Ne yaşadığınızı biliyoruz, sizin şimdi yaşadığınız baskıları, polis şiddetini biz yıllardır çekiyoruz” demek için başka bir grupla dayanışmak isteyen bir avuç insanın neleri değiştirebildiğini görmek, hayata inancınızı tazeleyecek. Yaşadığımız topraklara dair de çok şey düşündürecek, bu da cabası...
Asu Maro - Milliyet
Ulusal Maden İşçileri Sendikası, genel grev kararı almış. Ülke tarihinin en uzun süren grevi... Muhafazakâr Thatcher hükümetinin demir yumruğu, polisi ve basınıyla birlikte tüm gücüyle madencilerin tepesinde. Londralı bir grup gey ve lezbiyen aktivist, tam da Eşcinsel Onur Yürüyüşü sırasında daha az polisin kendileriyle uğraştığını fark ediyor. “Ne oldu, insafa mı geldiler, yumuşadılar mı?” diye şakalaşırken görüyorlar ki, polisin o sırada daha ‘mühim’ bir meselesi var: Maden işçilerini sindirmek.
Ön yargı duvarlarına rağmen
Aynı düşmana karşı savaşmakta olduklarını anlamak, bir ışık yakıyor kafalarında; madencilerin yanında saf tutmaya karar veriyorlar. Aralarında “Bize ne madencilerden?” diyen çıkıyor bir dolu, ama sağlam bir avuç insan, para toplamaya başlıyor yüzlerini görmedikleri, adlarını duymadıkları maden işçileri için. “Niye bu konuyla ilgilenelim ki?” diye soranlara da “Çünkü madenciler kömür çıkarır, bu enerji üretir ve senin gibi gey’lerin sabahın 03.00’üne kadar Bananarama’da dans edebilmesini sağlar” diye tane tane anlatarak. Sıra bu yardımı yerine ulaştırmaya geldiğinde, bir ön yargı duvarı da karşı cepheden örülüyor önlerine: “Sapıklardan para mı alacaklar yani?”
Sonunda Galler bölgesinden bir madenci kasabasına ulaşıyorlar dağları delip. Orada neyse ki, uzatılan kardeş elinin kıymetini bilecek bir grup ‘sağduyulu insan’ var, el ele tutuşup bir mucize yaratıyorlar.
Kolay olmuyor... Tanımadıkları insanlara tepki duyanlar, onlara uzaylı muamelesi yapıp tuhaf sorular soranlar, “Burası ‘normal’ insanların yeri, çoluğumuza çocuğumuza kötü örnek olur” diye kasabadan kovmaya çalışanlar, olmadı sinsice kuyularını kazanlar çok.
Ama birlikte bir bira içtikten, iki çift laf ettikten sonra kendisine ait olmayan bu derdi sahiplenen insanlar bulmanın ne büyük bir nimet olduğunu, birlikten nasıl büyük kuvvet doğacağını anlayanlar daha çok. Ve bir sonraki Eşcinsel Onur Yürüyüşü’nde ülkenin dört bir yanından akın akın gelen madencilerin yürüdüğünü görmek, her şeye değer...
Ne yapıp edip görün
Matthew Warchus’un ‘BAFTA En İyi İlk Film’ ödüllü ‘Pride / Onur’u, tarihin bu şahane ve görkemli sayfasını insanı müthiş duygulandıran, güldüren ve yüreklendiren şekilde önümüze seriyor.
Film, bugün ve yarın İstanbul Film Festivali’nde gösterilecek. Ne yapıp edip görün. Çıkarsızca, sadece “Ne yaşadığınızı biliyoruz, sizin şimdi yaşadığınız baskıları, polis şiddetini biz yıllardır çekiyoruz” demek için başka bir grupla dayanışmak isteyen bir avuç insanın neleri değiştirebildiğini görmek, hayata inancınızı tazeleyecek. Yaşadığımız topraklara dair de çok şey düşündürecek, bu da cabası...
Asu Maro - Milliyet