Yalçın Akdoğan gelmezse kırılırım
Eşcinsel evliliği pek çok ülkenin
geride bıraktığı, anayasal bir hak
olarak kabul ettiği bir mesele artık.
Bu mesleği yaparken hiçbir davanın sözcüsü olmamaya özen gösterdim. Meslek hayatını sürekli hükümetlere akıl öğretmekle harcayanlar gibi tek bir konunun yazarı olmamaya çalıştım. Bunu başardığımı sanıyorum. Önümüzdeki sene 20 seneyi devireceğim, her şeyin yazılabilir olduğunu düşündüm ve yazdım.
Ama dönem dönem kimi konularda dönüp dolaşıp ısrarla söz almaya mecbur hissettim kendimi. Eşcinsellik böyle bir konu.
Birincisi, tarafım. Dahası, medya ne kadar ilerici görünse de aslında eşcinselliği sadece magazine indiriyor. Düşünün, Hürriyet gibi bir gazete bile eşcinsellere sayfalarında sadece magazin ya da kültür sanat söz konusu oldu mu alan açıyor.
Bütün bunlarla birlikte eşcinsellik konusunda Türkiye’nin öyle ya da böyle çok da kötü bir sınav vermediğini söyleyebilirim. Geçmişimizde pek çok kara leke var, ama bugüne kadar en azından eşcinsellik bir siyasi söylem malzemesi olmamıştı.
Hayaldi, Recep Tayyip Erdoğan ve şürekası eşcinselliği miting alanına taşıdı.
Geçenlerde HDP’yi eleştiren Yalçın Akdoğan’ın tek bir konuşmada sekiz-dokuz kere konuyu döndürüp döndürüp eşcinsel adaylar var demesi? Bir de ısrarla ‘lezbiyen’ vurgusu yapıyor; bilinçaltını analiz edemeyeceğim.
Erdoğan “Eşcinsel aday göstermedik” diyor; ben toplumun büyük çoğunluğunun dolapta
yaşadığı, bu meselenin hâlâ tabu olduğu bir ülkede bu kadar kendimden emin konuşmazdım doğrusu.
Geçtiğimiz günlerde dünyanın en muhafazakar ülkelerinden İrlanda’da referandumla eşcinsel evliliği kanunu geçti. 30 sene önce eşcinsellerin sokakta uluorta dayak yediği bir ülkeden bahsediyoruz.
Amerikan seçimlerinde Cumhuriyetçiler’de Jeb Bush’un, Demokratlar’da Hillary Clinton’ın yarışması bekleniyor. Clinton, reklam kampanyasında eşcinsel çiftlere yer veriyor. Bush daha evvel itiraz ettiği eşcinsel evliliği meselesinde epey yol aldı zaman içinde.
Kısacası, dünyada bu artık bitmiş, tartışması kapanmış bir mesele. Eşcinsel Onur Yürüyüşü’nde atılan slogan gibi: Eşcinseller Vardır!
En iyisi bu konuyu uzatmamak, malzeme yapmamak. Zira suyun akışı var ve Türkiye’nin de tarihin aksi yönünde ilerlemesi düşünülemez.
Dünyada eşcinseller haklarını dayaklara, tutuklamalara, baskılara karşı örgütlü bir şekilde direnerek ve büyüyerek kazandılar.
Ama bu mücadelenin başarıya ulaşmasının bir başka nedeni de eşcinsel olmayanların eşcinselliğin başkalarını hiç ilgilendirmeyen, ucu onlara hiç dokunmayan bir mesele olduğunu kabul etmesiydi.
Kimsenin evine eşcinseller evlendiği için daha az ekmek girmedi mesela…
Özellikle ABD’de ırk meselesine kıyasla eşcinsel haklarında daha kısa zamanda daha fazla yol alındı. Pek çok eyalet referandumla eşcinsel evliliğini kabul etti, çünkü insanların çoğunluğunun temel dertleri başkaydı; eşcinseller evlenmek istiyorsa da kime ne…
Tabii bu bilince ulaşmada bireysel hikayeler de önemli rol oynadı.
En muhafazakar politikacıların ailelerinde eşcinseller akrabaları, hatta çocukları çıktı. En sevdiğiniz dizinin oyuncuları eşcinsel olduğunu açıkladı. Eşcinsel modacıların kıyafetlerini giyiyorsunuz.
Veli toplantılarında çocuğunuzun en iyi arkadaşının iki annesi olduğunu gördünüz.
Eşcinsellik olunan, sonra da vazgeçilen bir ‘hobi’ ya da ‘tercih’ değil. En muhafazakar, en karşıtın bile eşcinsel bir çocuğu olabilir, bunu kimse engelleyemediği gibi kontrol de edemez.
Bir gün gelecek, bir bakmışsınız, Erdoğan ve Yalçın Akdoğan da kendilerini bir eşcinsel düğününde protokol masasında bulacak. Belki bir tanıdıklarının oğlu ya da kızı olacak, belki bir akrabaları.
Hediye getirmezseniz vallahi de billahi de darılırım ama.
Oray Eğin - Sözcü
http://hayat.sozcu.com.tr/erdogani-dugune-davet-ediyorum-54060/
Eşcinsel evliliği pek çok ülkenin
geride bıraktığı, anayasal bir hak
olarak kabul ettiği bir mesele artık.
Bu mesleği yaparken hiçbir davanın sözcüsü olmamaya özen gösterdim. Meslek hayatını sürekli hükümetlere akıl öğretmekle harcayanlar gibi tek bir konunun yazarı olmamaya çalıştım. Bunu başardığımı sanıyorum. Önümüzdeki sene 20 seneyi devireceğim, her şeyin yazılabilir olduğunu düşündüm ve yazdım.
Ama dönem dönem kimi konularda dönüp dolaşıp ısrarla söz almaya mecbur hissettim kendimi. Eşcinsellik böyle bir konu.
Birincisi, tarafım. Dahası, medya ne kadar ilerici görünse de aslında eşcinselliği sadece magazine indiriyor. Düşünün, Hürriyet gibi bir gazete bile eşcinsellere sayfalarında sadece magazin ya da kültür sanat söz konusu oldu mu alan açıyor.
Bütün bunlarla birlikte eşcinsellik konusunda Türkiye’nin öyle ya da böyle çok da kötü bir sınav vermediğini söyleyebilirim. Geçmişimizde pek çok kara leke var, ama bugüne kadar en azından eşcinsellik bir siyasi söylem malzemesi olmamıştı.
Hayaldi, Recep Tayyip Erdoğan ve şürekası eşcinselliği miting alanına taşıdı.
Geçenlerde HDP’yi eleştiren Yalçın Akdoğan’ın tek bir konuşmada sekiz-dokuz kere konuyu döndürüp döndürüp eşcinsel adaylar var demesi? Bir de ısrarla ‘lezbiyen’ vurgusu yapıyor; bilinçaltını analiz edemeyeceğim.
Erdoğan “Eşcinsel aday göstermedik” diyor; ben toplumun büyük çoğunluğunun dolapta
yaşadığı, bu meselenin hâlâ tabu olduğu bir ülkede bu kadar kendimden emin konuşmazdım doğrusu.
Geçtiğimiz günlerde dünyanın en muhafazakar ülkelerinden İrlanda’da referandumla eşcinsel evliliği kanunu geçti. 30 sene önce eşcinsellerin sokakta uluorta dayak yediği bir ülkeden bahsediyoruz.
Amerikan seçimlerinde Cumhuriyetçiler’de Jeb Bush’un, Demokratlar’da Hillary Clinton’ın yarışması bekleniyor. Clinton, reklam kampanyasında eşcinsel çiftlere yer veriyor. Bush daha evvel itiraz ettiği eşcinsel evliliği meselesinde epey yol aldı zaman içinde.
Kısacası, dünyada bu artık bitmiş, tartışması kapanmış bir mesele. Eşcinsel Onur Yürüyüşü’nde atılan slogan gibi: Eşcinseller Vardır!
En iyisi bu konuyu uzatmamak, malzeme yapmamak. Zira suyun akışı var ve Türkiye’nin de tarihin aksi yönünde ilerlemesi düşünülemez.
Dünyada eşcinseller haklarını dayaklara, tutuklamalara, baskılara karşı örgütlü bir şekilde direnerek ve büyüyerek kazandılar.
Ama bu mücadelenin başarıya ulaşmasının bir başka nedeni de eşcinsel olmayanların eşcinselliğin başkalarını hiç ilgilendirmeyen, ucu onlara hiç dokunmayan bir mesele olduğunu kabul etmesiydi.
Kimsenin evine eşcinseller evlendiği için daha az ekmek girmedi mesela…
Özellikle ABD’de ırk meselesine kıyasla eşcinsel haklarında daha kısa zamanda daha fazla yol alındı. Pek çok eyalet referandumla eşcinsel evliliğini kabul etti, çünkü insanların çoğunluğunun temel dertleri başkaydı; eşcinseller evlenmek istiyorsa da kime ne…
Tabii bu bilince ulaşmada bireysel hikayeler de önemli rol oynadı.
En muhafazakar politikacıların ailelerinde eşcinseller akrabaları, hatta çocukları çıktı. En sevdiğiniz dizinin oyuncuları eşcinsel olduğunu açıkladı. Eşcinsel modacıların kıyafetlerini giyiyorsunuz.
Veli toplantılarında çocuğunuzun en iyi arkadaşının iki annesi olduğunu gördünüz.
Eşcinsellik olunan, sonra da vazgeçilen bir ‘hobi’ ya da ‘tercih’ değil. En muhafazakar, en karşıtın bile eşcinsel bir çocuğu olabilir, bunu kimse engelleyemediği gibi kontrol de edemez.
Bir gün gelecek, bir bakmışsınız, Erdoğan ve Yalçın Akdoğan da kendilerini bir eşcinsel düğününde protokol masasında bulacak. Belki bir tanıdıklarının oğlu ya da kızı olacak, belki bir akrabaları.
Hediye getirmezseniz vallahi de billahi de darılırım ama.
Oray Eğin - Sözcü
http://hayat.sozcu.com.tr/erdogani-dugune-davet-ediyorum-54060/