Düşünen, konuşan, bir başka canlıyı eğitip kendi boyunduruğu altına alabilen, boyunduruğu altına aldığı canlıyla dost olabilen, en sevdiğine küsebilen, kırılan, mutlu olan, yaşadığı mutlulukla ağlayabilen, yegâne varlık canımın içi insanın, dünya tarihi boyunca sadece
26 gün birbirini katletmeden durabildiğini biliyor muydunuz?
Doğada anne çita, yavrusunun gelişimi ve kendisinden ayrıldıktan sonra hayatta kalabilmesi adına, zamanı geldiğinde ona canlı yemler getirir. Yavru yakalanan o canlı yemle önce bir süre oynar, daha sonra pençeleriyle onu nasıl devirebileceğini öğrenir, iç güdüsel olarak sonunda yakalanan yemin boğazını ısırır, onu nefessiz bırakarak kendine besin yapar.
İnsanoğlunun ‘vahşi’ olarak adlandırdığı bu tür hayvanlar, çok acıkmadıkları sürece avlanmazlar. Bir kafes ardında bile görsek ‘vahşiliklerinden’ ürperdiğimiz timsah ya da metrelerce uzunluktaki anakonda yılanı aylarca avlanmazlar. Bu ‘vahşilik’
tabiatın kanunudur…
Yeryüzünde kendi ırkını besin olarak tüketen insanlar vardır. Bunlar ‘ilkel’ adıyla bilinen yamyamlardır… İlaçlarını, silahlarını, alet edevatlarını doğadan temin ederler. Ama ‘ilkeldirler’.
Peki, kendi ırkıyla beslenmeyen medeni insan niye öldürür?
ÖKLİT ÇALIŞAN SELAHADDİN
Orta öğrenimdeki bilgilerimizi tazeleyelim, okula gideriz, genelde çarşamba günleri tarih dersinde bir aksilik olur, Haçlı ordusu toplanır, Hıristiyanlar, Müslümanları kutsal yerlerden çıkarmak ister; Müslümanlar, “Vay efendim sen dağdan gelip bağdakini mi kovuyorsun?” der, birbirlerini öldürürler…
Selahaddin, dünyaya gelir, ömrünün pek çoğunu kılıçla değil, tüy kalemle geçirir; Öklit Geometrisi üzerine çalışır, çözümü imkânsız problemleri çözmekle uğraşır, sonra bir şeyler olur Hıristiyanlar için kutsal olan topraklara saldırır, fetih gerçekleşir, insanlar ölür…
Zaman geçer, düzen bozulur, artık ne oynanan tavlanın ne de içilen kahvenin eski tadı vardır. Öyle ki dinler bile kendi içinde mezheplere ayrılır, kendi dinine inansa bile, kendi mezhebine inanmadığı için birbirlerini öldürürler, soykırımlar yaparlar, katlederler ama medenidirler, öldürdükten sonra birbirinin etlerini yemezler, bunu daha önceki ünitede görmüştük; ilkel kabilelerde insan eti yenir.
Lidyalılar parayı bulur, Karadenizliler hamsiyi… Bursaspor şampiyon olur; ki İskender kebabı bundan çok önce bulunmuştur, Japonlar otomotivde gelişir, modanın merkezi Milano’dur, Salı
Pazarı’nda Çin’in övünmemesi gereken
bir ünü vardır…
Birbirinin etini yemeyen medeni insanların ekonomiyle dertleri olgunlaşır ve birbirini öldürmeleri için gereken
bahane çok geçmeden bulunur; ‘adını hammadde koydum’…
Yollarda, viyadüklerde, çevresine göre alçakta kalan düzlüklerde buluşulur, bir iş, bir oluş, bir hareket bildirilir, güzel güzel ölünür, öldürülür.
Medeniyetle beraber silahların huyu suyu da değişir, kimyasal kullanılır, bir düğmeye basılır milyonlar ölür. Yeryüzü ölür, toprak ölür, ağaç ölür, papatya ölür, krizantem ölür, kasımpatı ölür
Ondan geriye doğru sayılır, ‘üç iki bir’ ve uzay çağına girilir, uzay çağına girilen ilk saniyelerde yüksek seslerle bağırılır, yanındakine sarılır, öpülür, kucaklanır, bu çağda henüz insanın hayatta kalabilmesi için gerçekleştireceği su savaşları çıkmamıştır, doğa insana karşı henüz direnmektedir, vahşi dediklerimiz direnmektedir, yeryüzünün bilmediğimiz coğrafyasında, bilmediğimiz kimlikler direnmektedir, sokak hayvanları direnmektedir, çimenler direnmektedir..
Bütün bunlar göz önüne alındığında vardığım sonuç, insan henüz vahşi hayvan bile olamamıştır.
Doğa bizi çağırmaktadır.
Fakat tabiat bizi her dürttüğünde gidersek nerede kalır bizim insanlığımız?
Hakan Yufkacıgil - Akşam